As an exceptionally gifted person, I have discovered that I mainly have to rely on myself. Motivation, inspiration, meaning, leeway, being seen, heard and understood, it is all my sole responsibility. For years I felt lonely, misunderstood and desperate. When would I finally get my break? When would ‘they’ finally see what I have to offer? Well, spoiler alert: ‘they’ will never see that, because people can only meet you where they are at. At the same time, having to act like the Dalai Lama all day long with compassion, forbearance and patience towards stupider people is exhausting. It causes anger, sadness and powerlessness. Because you can’t blame anyone and yet almost nothing is as it should be. In recent years I have searched for the right balance between recognizing and feeling my emotions and taking responsibility for them instead of languishing in self-pity and victim-hood. After almost forty years, waiting for others is no longer a smart strategy (and okay, thirty years might have sufficed as well, but I didn’t even know that my IQ was 145+ until two years ago, so please give me some slack…) The world is there for me too, but I have to claim and curate my own space. That starts here on this piece of the internet where I intend not to mince my words and to speak out authentically when my heart sees fit. To share my dreams, desires, ideas, visions, analyses, thoughts and beliefs, knowing that by doing so no one will be worse off while I will probably be better off. If anyone like-minded finds me as a result of this, then that is already way ahead of the curve.
Als uitzonderlijk hoogbegaafde heb ik ontdekt dat ik vooral op mezelf aangewezen ben. Motivatie, inspiratie, betekenis, speelruimte, gezien, gehoord en begrepen worden, ik ben er zelf verantwoordelijk voor. Jarenlang heb ik me eenzaam, onbegrepen en wanhopig gevoeld. Wanneer kwam nou het moment dat ik kon gaan shinen? Wanneer zouden ‘ze’ nou eindelijk eens zien wat ik allemaal te bieden heb? Nou, spoiler alert: dat gaan ‘ze’ dus nooit zien, want mensen kunnen je alleen ontmoeten op de plek waar ze zelf kunnen komen. Het is dus eenzaam daar waar ik ben. De hele dag de dalai lama moeten uithangen vanuit compassie, lankmoedigheid en geduld met dommere mensen is doodvermoeiend. Het zorgt voor woede, verdriet en machteloosheid. Want je kunt niemand iets kwalijk nemen en toch is bijna niets zoals het zijn moet. De afgelopen jaren heb ik gezocht naar de juiste belans tussen mijn emoties erkennen en doorvoelen en er verantwoordelijkheid voor nemen in plaats van weg te kwijnen in zelfmedelijden en slachtofferschap. Wachten op anderen is na bijna veertig jaar geen slimme strategie meer (en toegegeven, dertig jaar zou ook al ruim voldoende geweest moeten zijn om tot die conclusie te komen, ware het niet dat ik pas sinds twee jaar weet dat ik een IQ heb van 145+, dus vandaar…). De wereld is er ook voor mij, maar ik moet mijn eigen ruimte claimen en cureren. Dat begint hier op dit stukje internet waar ik voornemens ben geen blad voor de mond te nemen en mij authentiek uit te spreken als mijn hart dat goeddunkt. Mijn dromen, verlangens, ideeen, visies, analyses, gedachten en overtuigingen te delen in de wetenschap dat niemand daar slechter van wordt en ikzelf waarschijnlijk beter. Mocht er naar aanleiding hiervan ook maar een gelijkgestemde mij vinden, dan is dat al ‘way ahead of the curve’.
Leave a Reply