Majorelle (2016-2019)

Patterns and fabrics

Silk scarves and glass jewels

Cushions and stationery

Majorelle Universe

Zomer 2025

Nieuwe blik op oud werk: Majorelle

Als je ook maar iets wilt bewerkstelligen binnen de kunstwereld, dan zorg je dat je een artist statement hebt. Althans, dat las ik in het boekje “Navigating the Art World”, uitgegeven door de prestigieuze Delphian Gallery in 2020 dat door kunstenaars over de hele wereld vijf sterren krijgt. In 2020 wilde ik nog heel graag iets bewerkstelligen met mijn kunst dus ik schreef een artist statement. De belangrijkste vragen die je in dat statement beantwoordt zijn: Wat maak je en waarom? Wat ik maakte was vanaf het begin vrij duidelijk: abstract botanische tekeningen, collages en schilderijen. En toen ik daar eens aan wilde gaan tornen was mijn kunstdocent zeer resoluut: “Als er IETS duidelijk is in je kunstpraktijk, dan neem je dat in dankbaarheid aan, er is al genoeg onduidelijk.” Helder. Abstract botanisch werk dus. Maar waarom?

Waarom, waarom, waarom. Ik denk dat ik in vijf jaar tijd wel twintig verschillende artist statements gehad heb met evenveel verschillende waaroms. En net zoveel overtuigingen over de reden dat ik mijn waarom niet kon vinden. Was het omdat ik autodidact was en een heel belangrijke memo had gemist? Was het misschien dat ik geen 1/3 Human Design profiel had (zoals alle beeldend kunstenaars die ook maar een beetje interessant werk maken), maar een 4/6? Was het mijn gebrek aan engagement met een wereld die me na ruim dertig jaar behoorlijk begon te vermoeien? Net zoals die kunstwereld zelf overigens, waardoor ik een tijdje recalcitrant “Mijn artist statement is dat ik geen artist statement heb” op mijn website had staan?

Nu vijf jaar later en middenin mijn ‘connecting the dots-periode’ (thank god eindelijk in mijn 6-lijn!), wilde ik dankzij mijn nieuwe artist statement van mei 2025 ook weer opnieuw naar die waarom-vraag kijken en niet direct genoegen nemen met de eerste de beste ingeving. Op zoek naar mijn waarom voelde ik dat ik terug moest keren naar mijn allereerste serie schilderijen, de vijf Majorelles. Waarom wilde ik die schilderen? Wat was het dat me daar in die Majorelle tuin zo had gegrepen dat ik het niet wilde loslaten. Dat ik ermee bezig wilde blijven en het wilde recreëren zodat ik me ermee kon blijven omringen? Wat kende ik niet uit mijn eigen leven tot dan toe en waarvoor moest ik naar Afrika afreizen om het te ontdekken? Het antwoord bleek: veiligheid.

Ik weet nog hoe ik het omschreef toen ik thuiskwam en maar niet uitgepraat raakte over Marokko en vooral over de Majorelle tuin: “Ontspannen maar energiek tegelijk. Rustgevend maar vol inspiratie.” Mijn moeder vond dat ik moest stoppen met dwepen over Afrika: “Houd er toch eens over op, je hebt het er de hele tijd over!” Nu pas snap ik waarom ze daar niet tegen kon. Een week in een andere cultuur, op een ander continent, tussen mensen wiens taal ik niet sprak had me iets essentieels gegeven dat zij me al dertig jaar niet had kunnen bieden: een ontspannen en gereguleerd zenuwstelsel.

Al kon ik dat toen nog niet zo formuleren, mijn lijf voelde dat het iets bijzonders was, iets om niet zomaar voor lief te nemen, om naar terug te keren, om te blijven vinden. Mijn snelste manier toen bleek de kleuren en de botanische vormen die Afrika me had geschonken om te zetten in schilderijen. Die schilderijen te bewerken tot stofpatronen en die te printen op alles wat los en vast zat en mijzelf zo te omringen met mijn eigen Majorelle Universum. Voorgedaan door Yayoi Kusama met haar polkadot universum, maakte ik een kleurrijke eigen wereld waarin ik mij kon onderdompelen en tot rust kon komen, mijzelf kon waarnemen zonder dat dat gevaar opleverde. [Let wel: jezelf zijn danwel normale menselijke behoeftes articuleren binnen een narcistisch familiesysteem leidt ALTIJD tot afbreuk en ridiculisatie – levensgevaarlijk dus als kind.]

Ik ging net zolang door tot ik een hele stand kon aankleden in Majorelle-stijl, zoals ik deed op de Eindhoven Maker Faire in 2019. Stoffen per meter vermaakt tot gordijnen, jurken, broeken en tops, zijden sjaals, canvas kussenhoezen, wenskaarten, ansichtkaarten en in samenwerking met andere creatieve ondernemers: tapijten en sieraden.

Waarom, waarom, waarom. Veiligheid, veiligheid, veiligheid. Nog voordat mijn brein begreep waar het in mijn leven al die jaren aan schortte, voelde mijn lijf het feilloos aan. Want het mooie is: alle heling (en groei) begint met veiligheid. Als je je niet veilig voelt kun je geen gedrag veranderen of patronen ontdekken of zonder oordeel naar jezelf kijken. Ik bleef er dus maar over doorpraten, dat bezoek aan Afrika en nu snap ik waarom. Mijn leven is daar veranderd op meer dan één manier. Ik heb daar in 2016 al dingen begrepen die ik nu, bijna tien jaar later, pas onder woorden kan brengen en in perspectief kan plaatsen. Toen schreef ik al: Afrika geeft me mijn lichaam terug. Dat was meer waar dan ik ooit had kunnen vermoeden.