Ken je die mop van die vrouw die 20 kunstmarkten in 1 jaar ging doen? Ze ging niet xd
Maar even zonder dollen: ik heb besloten per direct te stoppen met kunstmarkten voor de rest van dit kalenderjaar. De kunstmarkt in Bergen van afgelopen donderdagavond was dus de laatste tot in ieder geval februari 2026. Dan staat er een markt in Dalfsen op de planning die me na aan het hart ligt, dus wie weet hoe de vlag er dan bijhangt. Maar voor nu is het klaar.
Om heel eerlijk te zijn, ik was er in mei al helemaal klaar mee. Maar ja, je bedenkt iets, stelt jezelf een doel en dat wil je dan ook graag voltooien. Tot je beseft ten koste van wat allemaal je iets aan het bewijzen bent (terwijl: wat en aan wie in vredesnaam?) waar je helemaal geen behoefte meer aan hebt.
Het is een enorme opluchting. Want ik vind eigenlijk alles leuk aan markten (de voorbereiding, het ontwerpen van de kraam, het optuigen en afbreken, het samen een dag op pad zijn en mijn kunst in de spotlight zetten), behalve het daadwerkelijk op de markt staan. Dat past helemaal niet bij mij.
De afgelopen acht maanden hebben we in totaal op 13 markten gestaan en dit zijn de statistieken:
- 2 x goed verdiend
- 3 x de kraamhuur terugverdiend
- 2 x niets verkocht
- 6 x wel iets verkocht, maar niet genoeg om de kraamhuur te dekken
- 2 x verregend
- 2 x hittegolf
- 1 x met een deprimerende black metalband op mach10 op 2m afstand
- 1 x binnen geluidsafstand van een evangelische kerkdienst
- 3 x binnen, 10 x buiten
- 1 x naast een zwemvijver
- 1 x rondom een pittoreske ruine
- 1 x in een park vol hoge bomen
- 2 x op een stadsplein
- 4 x een interessant gesprek gevoerd of mooie feedback op mijn werk gekregen (die dus verder gaat dan ‘mooie kleuren’ of ‘jij houdt dus van bloemen’ – maak me gek)
- Ontdekt dat Duitsers en tieners statistisch gezien vaak positief op mijn werk reageren
Van de 13 dagen waren er 3 voor herhaling vatbaar. 1 omdat daar duidelijk onze kunstkaartendoelgroep was, 1 omdat daar veel geinteresseerd publiek was en de plek geweldig en 1 omdat er daar een aantal peers verzamelden die waardevolle feedback hadden. De andere 10 dagen zaten in de categorie ‘laten we dat vooral nooit weer doen.’ Duly noted.
Wat ik van dit hele proces geleerd heb, is dat als ik iets verschrikkelijk vind ik er beter zo snel mogelijk mee kan stoppen. Want er is een reden dat ik het verschrikkelijk vind. En natuurlijk staat het mij vrij om die reden te ontdekken en daar heel veel tijd en energie en geld in te steken om uiteindelijk acht maanden later (waarvan vier semi-slapeloos en zonder energie) je intuitie ook te begrijpen met je brein. Maar waarom zou ik mezelf dat blijven aandoen? Waarom heeft mijn brein het zo nodig om iets te begrijpen voordat ik een keus durf te maken die op alle andere niveaus voelt als de juiste (intuitief, gevoelsmatig en consitutioneel). Het is best confronterend dat mijn lijf nog steeds een roepende in de woestijn is op het moment dat mijn brein niet begrijpt wat er gezegd wordt danwel niet op die signalen durft te vertrouwen.
Lang verhaal kort: meer vertrouwen op en beter luisteren naar mijn intuitie. Voor nu betekent dat geen kunstmarkten meer voor mij.
“Smeagol is freeeeeee!” xd