Ja, ik heb het wel geprobeerd. Meerdere keren. Bloemen schilderen. En dat is dan even leuk en mooi en interessant. Maar nog voordat ze droog zijn, kan ik niet wachten om ze te overschilderen. Het is een fysieke urgentie die ik niet kan onderdrukken. Als ik een echte afkeer wil voelen van mijn eigen werk, dan moet ik bloemen gaan schilderen. Bloemen. Hun schoonheid ligt in hun vergankelijkheid. Door ze te schilderen vereeuwig je ze juist. En iets in mij komt daartegen in opstand, wordt daar agressief van. Alsof er iets tegennatuurlijks gebeurt. Alsof er iets van zijn schoonheid wordt beroofd. Want stel je voor, een eeuwige bloem. Een bloem die nooit verwelkt. Dat kun je toch niet aan? De verrukking, verbazing, het naar buiten rennen als de knop eindelijk open is en elke dag opnieuw kijken hoe hij er nu bij hangt/staat/ligt. Dat dat niet meer hoeft, omdat hij er elke dag hetzelfde uitziet. Een eeuwige bloem is een dode bloem. Bloemen zijn tijdelijk met een reden. Zodat ze ons kunnen optillen, vervoeren, betoveren. Die magie is echt en die is niet te vangen in een schilderij. In ieder geval niet door mij. En dat rijmt. Over en uit.
Leave a Reply