My life among the retards

August 2023 (which I didn’t publish then because I was scared shitless about being completely honest with and about myself – which I still am but apparently a little bit braver and a little bit more lost as well which makes for a ‘yolo hereby’ kind of approach.):

Of course, those retards aren’t really retards. And of course you can’t call retards retarded at all. You now have to say weakly gifted or belowaverage. But when I talk about retards, I mean people with normal or average intelligence, with roughly an IQ between 90 and 110. Compare the table and let’s stick to the lower limits while doing so. The IQ of the weakly gifted (70) differs by 20 points from that of people with average intelligence (90). My IQ (145+, but let’s take 145 as a lower limit) differs by almost 60 points from that of people with average intelligence. So that difference is three times as big. In concrete terms, this means that on a daily basis I must have three times as much compassion for people of average intelligence as people of average intelligence must have for the weakly gifted. While people with average intelligence usually choose to work with the weakly gifted, for example in special education or in care for people with a disability.

Furthermore, people of average intelligence don’t have to deal with weakly gifted people in just about every daily encounter. But it is very much my reality to have to deal with people of average intelligence on a daily basis. And of course I don’t have to talk about Fermi’s paradox every day or philosophize about how we can ensure that the autochthonous underclass feels represented in national and European politics again. What matters is that I live in a completely different world than people of average intelligence. Just as they live in a completely different world as the weakly gifted. As an average gifted person, you know that when you have social interactions with a weakly gifted person, your worldview, your opinions and your visions do not matter. You don’t discuss this with a weakly gifted person, but with someone of your own intelligence instead. But what if those people – people of your own intelligence – are very difficult to find? What if there are next to no people with whom you can share your worldview, opinions and vision? What if everyone always looks at you as if you have fallen on the back of your head when you indicate how you see it. What if your predictions come true because you can see problems arising ten miles before they actually arrive, but no one realizes it, because they are either too busy keeping all the balls in the air or simply can’t connect the dots/take those kind of mental leaps?

(Example intermezzo: as soon as they ordered social distancing at the start of the covid pandemic I told Bob: “This is not going to end well. While making this policy, were they taking into account the psychological ramifications they are imposing on all teenagers and students that now cannot relate to peers?” Apparently they did not because it took another 18 months for politicians to realise what their policy was doing to those groups while at the same time they were still condemning all matters of civil disobedience showed by groups of teenagers – who after almost two years of abiding the rules just couldn’t handle themselves anymore. And even now, years later, legislative and executive powers alike continue to not understand why there is such a broad felt short temperedness through the whole of society. Seriously? All those people are still in fight/flight mode after experiencing life altering shocks while at the same time being depraved by you from the single one thing that could have eased down their nervous system: human touch. And you think it’s weird they come up with conspiracies or don’t trust the government anymore? *Deep sigh*)

How maddening is it when, due to the tightness on the labour market, all your colleagues engage in daily complains about the workload while you do your three full-time jobs (editor in Chief, image editor, final editor) that you combine in four days on paper now actually can do in two days, because of process improvements you have implemented, while still being expected to hang around the office four days a week? I don’t think I need to spell out how lonely and maddening that way of life is, being a daily victim of your own off-the-scale brain. Having to fit into the average intelligence people’s mould. Life just can’t be meant that way.

So that’s why I am writing these blogs. Blogs for anyone that’s exceptionally gifted. Anyone who, like me, may have wondered for years: is it me or is it them that are crazy? Anyone who, like me, may have temporarily given up, because the world is simply not a place where you feel at home. And for anyone who, like me, may have ended up in an all-encompassing life bore-out. Due to chronic underload combined with not enough hours in a week to meet the depth of all your emotional, physical, intellectual, and social needs for a happy and fulfilling life. To all those people I say: I think there is hope, but it has to come from within ourselves. The world and all the averagely intelligent people in it are not going to do it for us. These blogs will go from my own story to insights, to coaching, core talents analysis and values. All so I can log my own process and for you to feel less alone and who knows, for something of like-mindedness to arise in your soul.

First column: IQ, second column: percentage of people, third column: type of intelligence. And you can add a row at the top with: 145+, 0.01, exceptionally gifted, that would be my row.

> 1302.1Very gifted
121-1306.4Gifted
111-12015.7Above average intelligence
90-11051.6Average intelligence
80-8915.7Belowaverage intelligence
70-796.4Weakly gifted

Mijn leven tussen de debielen

Augustus 2023 (wat ik toen niet publiceerde omdat ik doodsbang was om zo eerlijk tegen en over mezelf te zijn – wat ik nog steeds ben, maar blijkbaar ook wat moediger en nog wat verder heen, wat zorgt voor een ‘yolo, bij deze’-houding.):

Die debielen, zijn natuurlijk niet echt debiel. En debielen mag je natuurlijk ook helemaal niet debiel noemen. Je moet nu zwakbegaafd zeggen. Terwijl debiel, van het Latijnse debilis, precies dat betekent: zwak. Maar als ik het over debielen heb, dan bedoel ik dus mensen met een normale of gemiddelde intelligentie, met grofweg een IQ tussen de 90 en 110. Vergelijk de tabel maar eens en laten we daarbij de ondergrenzen aanhouden. Het IQ van zwakbegaafden (70) verschilt 20 punten met dat van mensen met gemiddelde intelligentie (90). Mijn IQ (145+, maar laten we als ondergrens 145 nemen) verschilt bijna 60 punten met dat van mensen met gemiddelde intelligentie. Dat verschil is dus drie keer zo groot. Concreet houdt dat in dat ik dagelijks drie keer zoveel compassie moet hebben voor mensen met een gemiddelde intelligentie, als mensen met een gemiddelde intelligentie moeten hebben voor zwakbegaafden. Terwijl mensen met een gemiddelde intelligentie er meestal voor kiezen om met zwakbegaafden te werken, bijvoorbeeld in het speciaal onderwijs of in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking (wat we vroeger geestelijk/verstandelijk gehandicapt noemden).

Daarnaast is het niet zo dat mensen met een gemiddelde intelligentie in zo’n beetje iedere dagelijkse ontmoeting moeten dealen met een zwakbegaafde. Terwijl een wereld vol gemiddeld intelligenten wel mijn dagelijkse realiteit is. En natuurlijk hoef ik het heus niet iedere dag over de paradox van Fermi te hebben of te filosoferen over hoe we ervoor kunnen zorgen dat de autochtone onderklasse zich weer gerepresenteerd voelt in de nationale en Europese politiek. Waar het om gaat is dat ik in een compleet andere wereld leef dan de mensen met een gemiddelde intelligentie. Net zoals zij in een compleet andere wereld leven als zwakbegaafden. Als gemiddeld begaafde weet je dat wanneer je sociale interacties hebt met een zwakbegaafde, jouw wereldbeeld, jouw meningen en jouw visies er niet toe doen. Die bespreek je niet met een zwakbegaafde, maar met iemand van je eigen intelligentie. Maar wat als die mensen erg moeilijk te vinden zijn? Wat als er bijna geen mensen zijn met wie je jouw wereldbeeld, meningen en visie kunt delen? Wat als iedereen je altijd aankijkt alsof je op je achterhoofd gevallen bent wanneer je aangeeft hoe jij het ziet. Wat als je voorspellingen uitkomen omdat je de problemen tien kilometer van tevoren al ziet ontstaan, maar verder niemand het beseft, omdat ze het te druk hebben met het in de lucht houden van alle ballen, of simpelweg de signalen niet kunnen verbinden of dusdanige mentale multidisciplinaire sprongen kunnen maken?

(Voorbeeld intermezzo: zodra de overheid aan het begin van de covid-pandemie opdracht gaf tot social distancing en thuisonderwijs, zei ik tegen Bob: “Dit gaat niet goed aflopen. Houden ze wel rekening met de psychologische gevolgen van dit beleid voor tieners en studenten die zich hierdoor niet meer kunnen verhouden tot hun leeftijdsgenoten?” Blijkbaar niet, want het duurde nog eens achttien maanden voordat politici zich realiseerden wat hun beleid met die groepen deed, terwijl ze tegelijkertijd fulmineerden tegen de burgerlijke ongehoorzaamheid van tieners – die na bijna twee jaar zich aan de regels te hebben gehouden het gewoon niet meer uithielden thuis. En zelfs nu, jaren later, begrijpen zowel de wetgevende als de uitvoerende macht nog steeds niet waarom er in alle lagen van de bevolking toch zulke korte lontjes zijn. Serieus? Al die mensen zitten nadat ze een levensbedreigende pandemie hebben meegemaakt waarin ze familieleden hebben moeten begraven zonder afscheid te kunnen nemen, nog steeds in de vecht-/vluchtmodus. En dat terwijl ze tegelijkertijd door diezelfde overheid zijn onthouden van de enige remedie voor hun ontregelde zenuwstelsel: menselijk contanct. En jij vindt het raar dat ze complotten bedenken of de overheid niet meer vertrouwen? *Diepe zucht*)

Hoe gekmakend is het als vanwege de krapte op de arbeidsmarkt al je collega’s dagelijks klagen over de werkdruk, terwijl jij je drie fulltime banen die je op papier combineert in vier dagen (hoofdredacteur, beeldredacteur en eindredacteur) inmiddels in twee dagen kunt doen, vanwege door jezelf doorgevoerde procesverbeteringen, maar je wel geacht wordt om vier dagen op kantoor te zijn? Laat ik duidelijk zijn, dat is heel eenzaam en knettergekmakend, want op die manier ben je dagelijks het slachtoffer van je eigen off the scale brein. En dat kan niet de bedoeling zijn.

Daarom schrijf ik deze blogs. Voor iedereen met uitzonderlijke hoogbegaafdheid die zich misschien net als ik jarenlang dagelijks heeft afgevraagd: ben ik nou gek of zijn zij gek? Die het misschien net als ik tijdelijk heeft opgegeven, omdat de wereld nu eenmaal geen plek is waar je je thuisvoelt. Voor iedereen die misschien net als ik in een allesomvattende levensbore-out terecht is gekomen. Vanwege een combinatie van chronische onderbelasting en te weinig uren in een week om tegemoet te komen aan al je emotionele, fysieke, intellectuele en sociale behoeftes voor een gelukkig en voldoening gevend leven. Tegen al die mensen zeg ik: ik denk dat er hoop is, maar het moet uit onszelf komen. De wereld en alle gemiddeld intelligente mensen die daarin wonen gaat het niet voor ons doen. Deze blogs beschrijven mijn eigen verhaal, maar ook inzichten naar aanleiding van coaching, analyses van kerntalenten en de kracht van innerlijke waarden. Zodat ik mijn eigen proces kan registreren en opdat jij je minder alleen voelt en wie weet, er iets van gelijkgestemdheid kan ontspringen in je ziel.

Eerste kolom: IQ, tweede kolom: percentage mensen, derde kolom: type intelligentie. En je kunt een bovenste rij toevoegen met: 145+, 0.01, uitzonderlijk hoogbegaafd. Oftewel: welkom in mijn rij.

> 1302.1Zeer begaafd
121-1306.4Begaafd
111-12015.7Bovengemiddeld intelligent
90-11051.6Gemiddeld intelligent
80-8915.7Benedengemiddeld intelligent
70-796.4Zwak begaafd

Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *